بدِی

معنی کلمه بدِی در لغت نامه دهخدا

بدی. [ ب َ ] ( حامص ) ضد نیکی. ( آنندراج ). نقیض نیکی. ترمنشت. ( از ناظم الاطباء ). شر. ( زمخشری ). سوء. سیئه. ( ترجمان القرآن جرجانی ترتیب عادل بن علی ). شرة. ( دهار ). اِرب. بُجر. تَعس. جفا. جفوة. خَل . خَنابة. دَوکَة. دَهم. رَباذیة.رَهَق. طَبَندَر. عاثور. عاذور. عَثار. غائلة. غَندَرَة. مَحل. مَعالَة. مَعَرَّة. مَعکوکاء. مَقمور. منایرة. نُصُب. نُصب. نَطَف. نَیرَب. وَشیمَه. ( منتهی الارب ). سوء. ساءَة. خَبَث. اسائة. ردائت. قباحت. داهیة. مقابل نیکی ، حسنه. ( یادداشت مؤلف ) :
برآغالش هر دو آغاز کرد
بدی گفت و نیکی همه راز کرد.ابوشکور.بجای هر بهی پاداش نیکی
بجای هر بدی بادآفراهی.دقیقی ( از گنج بازیافته ص 87 ).چو پیروزی و فرهی یابد او
بسوی بدی هیچ نشتابد او.فردوسی.جهان از بدیها بشویم به رای
پس آنگه ز گیتی کنم گرد پای.فردوسی.نکویی بهر جا چو آید بکار
نکویی کن و از بدی شرم دار.فردوسی.هر کجا گوهری بد است بدیست
بدگهر نیک چون تواند زیست.عنصری.بریده چو طبع مؤمن از مرتد
از بددلی و بدی و بدمهری.منوچهری ( دیوان چ دبیرسیاقی ص 109 ).چون مکافات بدی اندر طبیعت واجب است
چون تو از دنیا چریدی او ترا خواهد چرید.ناصرخسرو.گر از خوبان بدی ناید چرا پس
بتان را روی خوب و فعل منکر.ناصرخسرو.حضرت رسول ( ص ) میفرماید که ازحق تعالی خطاب شود بکرام الکاتبین تا بعدد هر ستاره که بدین آسمان دنیاست ده نیکی مقبول در نامه اعمال این بنده ثبت و ده بدی محو گرداند. ( قصص الانبیاء ص 83 ).
گر نخواهی دل از ملامت پر
به بدی از قرین نیک مبر.سنایی.نیک بدرایی با خلق جهان
که بدی نیک سوی جانت رساد.خاقانی ( دیوان چ سجادی ص 874 ).بدی را بدی سهل باشد جزا
اگر مردی احسن الی من اسا.سعدی.مروت نباشد بدی با کسی
کزونیکویی دیده باشی بسی.سعدی.ز بهر آنکه با گرگان نکویی
بدی باشد بحال گوسفندان.سعدی.وز بدی آنچه او بجای خود است
عاقلش عدل خواند ارچه بد است.اوحدی.

معنی کلمه بدِی در فرهنگ فارسی

نخست نخستین و اولین .

معنی کلمه بدِی در ویکی واژه

(اصفهانی، نگارش گویش‌نما) بدهی

جملاتی از کاربرد کلمه بدِی

در مبادی عشق نعره و خروش و بانگ و زاری بود و این نقصانست در تحمل بار عشق زیرا که وجود هنوز قابل بار تحمل عشق نشده بانگ و خروش برآرد و گاه گاه بار کار از دوش بیندازد ماجَزاءُ مَن اَرادَ بِاهَلِکَسُوءاچون بکمال رسد خواهد که هرچه در عالم است برخود گیرد اگرچه در تحمل آن بمیرد وَحَمَلَها الانسانُ در بحر آن طلب و در هستی عشق هودج کبریا بردارد ولکن یَسعَنی قَلْبُ عَبدِیَ المؤمِن اَلانَ حَصْحصَ الْحَقّ اَنَارراوَدْتُهُعَن نَفْسِهِ وَانَّهُ لَمِنَ الصّادقین.
هَل لِلحَرَائِرِ مِن صَونٍ اِذَا وَصَلَت اَبدِی الرَّعَاعِ اِلَی الخَلخَالِ وَ الخَدَمِ