بخشیدنی

تو بجان بخشیدنی معروف و ما جان می دهیم تو ز کار خود نیایی باز و ما از کار خویش

دگر آنک بخشیدنی خواستی زمردی مرا دوری آراستی

چو بخشیدنی باشد و تاج و تخت نخواهم ز گیتی ازین بیش رخت

زن و خانه و چیز بخشیدنی‌ست تهی‌دست کس با توانگر یکی‌ست

از دم سرد خزان چون می رود آخر به باد با لب خندان به گلچین سر چو گل بخشیدنی است

وَ أَمَّا الَّذِینَ سُعِدُوا و امّا ایشان که نیکبخت آیند، فَفِی الْجَنَّةِ در بهشت‌اند ایشان خالِدِینَ فِیها جاویدان در آن، ما دامَتِ السَّماواتُ وَ الْأَرْضُ همیشه تا آسمان بود و زمین، إِلَّا ما شاءَ رَبُّکَ مگر آنچه خداوند تو خواست، عَطاءً غَیْرَ مَجْذُوذٍ (۱۰۸) عطای اوست و بخشیدنی هرگز نه بریدنی.

می رود بر باد آخر چون ز بیداد خزان با لب خندان سر خود همچو گل بخشیدنی است

ز پوشیدنیها و از خوردنی ز بخشیدنی هم ز گستردنی

هر گنه غیر ازجفا و ظلم و کین بخشیدنی است آنکه از یک آه بخشد صد گناه آمد گذشت

ز گستردنی هم ز پوشیدنی بباید بهایی و بخشیدنی