باحورا

تصوف همه اینست، در معرفت این جوانمردان نه میم است و نه عین، و نه را و نه‌فا و نه‌تا. تا کی آن التقا و نظر است در عین وجود در مکانت وصال،رسته از خاک و آب آنکس که آن معرفت دارد، آب دیدار در وی بشود، که خود دیدهٔ دارد، و دیدار مه از دیده. و دیدار او را بهمه می‌باید دید، جز بدیدهٔ عرفان نتوان دید، وقت بود که چیزی بینند، کی نه آن آنکس بود پس آن مه کی ملک خود بیند. او که اللّه بیند، باحورا آید، پس دیدار او اللّه نشناسد، او را می‌بباید شناخت شناخت شناسی که ذکر بر فردانیت جمع کند، و معرفت بر وحدانیت جمع کند، و قصد در قرب جمع کند، وجد بگذارد و وجود گیرد. اصطفا را داد دهد. استجاب را اجابت دهد. داری شناختی که دران شناخت، هفت اندام دیده‌ور گردد، و هر موی زبان گردد، آب و خاک هزیمت گردد، «ابد در ازل پیوندد، و بهانه در میانه هزیمت گردد»

گرم گاهی که چو دوزخ بدمد باد سموم تف باحورا چو نکهت حورا بینند

از دم پاکان که بنشاندی چراغ آسمان ناف باحورا به حاجر ماه آبان دیده‌اند