ایمونولوژی

ایمونولوژیک مغناطیسی قادر به شناسایی مولکول‌ها یا پاتوژن‌های انتخاب شده از طریق استفاده از یک آنتی‌بادی با برچسب مغناطیسی است. با عملکردی مشابه روش الایزا یا وسترن بلات (استفاده از فرایند اتصال دو آنتی‌بادی) غلظت آنالیت‌ها را مشخص می‌کند.

ایمونولوژیک مغناطیسی از آنتی‌بادی‌هایی استفاده می‌کند که مهره‌های مغناطیسی را پوشش می‌دهند. این آنتی‌بادی‌ها مستقیماً به پاتوژن مولکول مورد نظر متصل می‌شوند و سیگنال مغناطیسی که از مهره‌های متصل شده آزاد می‌شود، با استفاده از یک مغناطیس سنج خوانده می‌شود.

آگار به منظور ماده قالب‌گیری در دندان پزشکی نیز استفاده می‌شود. همچنین از آگار در فرایند هیستوپاتولوژی، به عنوان یک ترکیب مجاز در ساخت کود زیستی، سوبسترایی برای واکنش رسوب دهی در ایمونولوژی و همچنین در تهیه دسر مورد استفاده قرار می‌گیرد.

کوروو به اسپانیایی و انگلیسی صحبت می‌کند. شوهر وی دکتر فرناندو مسیان، متخصص ایمونولوژیست در دانشکده پزشکی آلبرت انیشتین مشغول است.

ایمونولوژیک مغناطیسی شامل اتصال خاصی از یک آنتی‌بادی به آنتی‌ژن خاص آن است، جایی که یک مهره مغناطیسی به یک عنصر از این جفت کونژوگه شده‌است. سپس حضور مهره‌های مغناطیسی توسط مغناطیس سنج (مگنومتر) شناسایی می‌شود که تغییر میدان مغناطیسی ناشی از مهره‌ها را اندازه‌گیری می‌کند. سیگنال اندازه‌گیری شده توسط مغناطیس سنج متناسب با غلظت آنالیت (ویروس، سم، باکتری، مارکرهای قلب و غیره) در نمونه اولیه است.

(مترجم: ایمونولوژیست‌ها به منظور تولید آنتی‌بادی‌های اختصاصی علیه مواد کوچک، قبل از ایمن‌سازی چندین نسخه از این مولکول‌های کوچک را به یک پروتئین یا پلی ساکارید وصل می‌کنند. در این صورت این مواد شیمیایی کوچک را هاپتن و مولکول بزرگی را که به هاپتن وصل می‌شود، حامل می‌نامند. مزدوج هاپتن- حامل، برخلاف هاپتن آزاد، به صورت یک ماده ایمنی زا عمل می‌کند (منبع: ایمونولوژی سلولی و مولکولی ابوالعباس، ترجمه: دکتر عبدالحسین کیهانی).