ایام البیض
معنی کلمه ایام البیض در فرهنگ عمید
۲. روزهای سیزدهم، چهاردهم، و پانزدهم ماه رجب که اعتکاف در مساجد در آن شب ها مستحب است.
معنی کلمه ایام البیض در فرهنگ فارسی
روزهای سفید، شبهای۱۳ و ۱۴ و ۱۵ هرماه قمری، روزهائی که شبهای آنهاماهتابی وروشن است
معنی کلمه ایام البیض در دانشنامه اسلامی
ایام البیض در اصل «اَیّامُ لَیالِی البیض» به معنای روزهای شب های سفید است که «لیالی» حذف شده است و این روزها به ایام البیض معروف شده است. بیض جمع بَیضاء است که در عربی به معنای سفید است. اعراب قدیم رسم داشتند که ایام ماه ها را بر اساس میزان روشنایی ماه نام گذاری کنند و از آنجا که نور ماه در این سه شب از شب های دیگر بیشتر است، به این نام نامیده شده اند. از دیگر نام های این ایام، اَواضح و غُرّ است.
دلیل دیگری هم برای این نامگذاری در روایات ذکر شده است. در علل الشرایع آمده است: «جبرئیل آدم(ع) را در حالی که سر تا پا سیاه شده بود به زمین فرود آورد. فرشتگان وقتی آدم را با این هیئت دیدند به ضجه در آمده و گریستند و به درگاه حق تعالی عرضه داشتند: پروردگارا مخلوقی را آفریدی و از روح خود در او دمیدی و فرشتگانت را به سجده کردنش وادار نمودی حال با یک گناه رنگ سفیدش را به سیاهی مبدل فرمودی!؟
[ویکی اهل البیت] اَیّام بیض، عنوانی برای روزهای سیزدهم، چهاردهم و پانزدهم ماه های قمری.
از آن جا که نور ماه در شب های این ۳ روز از شب های دیگر بیشتر است. مطابق رسم عرب در نام گذاری روزهای مختلف ماه به تناسب روشنایی شب ها، بدین نام خوانده شده اند. تعریف ایّام البیض به این سه روز در میان فقیهان مشهور است.
در روایتی از پیامبر بزرگوار اسلام صلی الله علیه و آله چنین آمده است: وقتی حضرت آدم علیه السلام دچار آن خطا (ترک اولی) گردید، بدنش سیاه شد؛ سپس به او الهام گردید که این سه روز یعنی روزهای 13و14و15 را روزه بگیرد و هر روز از این سه روز را که روزه گرفت، یک قسمت از بدنش سفید گردید؛ یعنی پس از سه روز، تمام بدنش سفید شد و به همین علت به این سه روز، روزهای سفید گفته شد.
قول مقابل، تعریف آن به پنجشنبه دهه اوّل و دهه آخر و چهارشنبه دهه وسط هر ماه است. در بیان سبب نام گذاری ایام بیض، باورهایی اسطوره ای نیز نقل شده است.
از دیگر نام های این ایام، اَواضح و غُرّ است.
لحن برخی اخبار درباره روزه ایام بیض چنان است که گویا در دوران پیش از اسلام هم، صیام ۳ روز در هر ماه امری مستحسن بوده، و روزه حضرت ابراهیم دانسته می شده است.
پیامبر صلی الله علیه و آله ضمن ترغیب بدان، از مردم خواسته اند که صیام ماهانه خویش را در ایام بیض قرار دهند. از دیگر سو، روایاتی که بر استحباب روزه ایام بیض دلالت دارند، متعدد و دارای مضامینی متفاوت هستند؛ بعضی تنها به استحباب صیام روز سیزدهم از هر ماه نظر دارند (برای آشنایی با نقل های متفاوت این گونه روایات بجز آن که گفته شد به این منابع رجوع کنید:
کثرت نقل احادیث درباره ایام بیض توسط محدثان، حکمت هایی که برای آن برشمرده اند و شواهد موجود در سفرنامه ها و تذکره ها، همگی حاکی از توجه عمومی به این سنت است.
[ویکی اهل البیت] ایّام البیض. این صفحه مدخلی از فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام است
سیزده، چهارده و پانزدهم هر ماه.
علت نامگذاری این سه روز به ایام البیض، مهتابی بودن شب های آن ها است که ماه با غروب خورشید، طلوع، و تا طلوع آن نورافشانی می کند. تعریف ایام البیض به این سه روز، در میان فقیهان مشهور است و قول مقابل، تعریف آن به پنج شنبه دهه اول و دهه آخر و چهارشنبه دهه وسط هر ماه است. از آن به مناسبت در باب صوم سخن رفته است.
از ایامی که روزه در آن ها به طور ویژه دارای فضیلت بسیار است، ایّام البیض است.
جمعی از پژوهشگران زیر نظر سید محمود هاشمی شاهرودی، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام، جلد 1، ص 740.
معنی کلمه ایام البیض در ویکی واژه
جملاتی از کاربرد کلمه ایام البیض
هر جا که نعمتهای مؤمنان در عدد کرد یا صائم گفت یا سائح، بجایی آوردند که آن سایح بدل صائم است و نام سایح بر صائم نهادند و فراوی دادند از بهر آن که احوال مسافر سیّاح با احوال صائم متناسب است. و مفسّران را خلاف است که این روزه داران کهاند، قومی گفتند: روزه داران ماه رمضاناند، قومی گفتند: روزه داران ایام البیضاند، قومی گفتند: صائمان دهراند. و قیل السائحون المجاهدون، لما روی ان رجلا استأذن رسول اللَّه فی السیاحة فقال: سیاحة امّتی الجهاد فی سبیل اللَّه. و قال عکرمة: هم طلاب العلم.
حَتَّی یُبَیِّنَ لَهُمْ ما یَتَّقُونَ فلا یتّقوه، فعند ذلک یستحقّوا الاضلال. این هم چنان است که در تحویل قبله گفت: وَ ما کانَ اللَّهُ لِیُضِیعَ إِیمانَکُمْ و در تحریم خمر گفت: لَیْسَ عَلَی الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ جُناحٌ فِیما طَعِمُوا. و قیل معناه: و ما کان اللَّه لیعذب قوما حتی یتبین لهم ما یتقون ای ما یأتون و ما یذرون. و قیل سبب نزولها انّ قوما من الاعراب اسلموا و عادوا الی بلادهم فعملوا بما شاهدوا رسول اللَّه یفعله من الصلاة الی بیت المقدس و صیام ایام البیض ثم قدموا بعد ذلک علی رسول اللَّه فوجدوه یصلی الی الکعبة و یصوم شهر رمضان فقالوا: یا رسول اللَّه ردّنا اللَّه بعدک بالضلال انّک علی امر و انّا علی غیره، فانزل اللَّه هذه الایة.
امّا وجه دوم که احتمال میکند آنست که اصل روزه داشتن و حدود آن بشناختن بر شما نبشتند، چنانک بر پیشینیان نبشتند، و بر پیشینیان روزه روز عاشورا و ایام البیض واجب بود. و اول کسی که روزه داشت آدم بود، قال علی بن ابی طالب علیه السّلام لمّا اهبط آدم ع من الجنة الی الارض، احرقته الشمس فاسودّ جسده، فاتاه جبرئیل فقال یا آدم أ تحبّ ان یبیض جسدک؟ قال نعم قال فصم من الشهر ثلاثة ایام ثلاثة عشر و اربعة عشر و خمسة عشر، فصام آدم اول یوم، فابیض ثلث جسده، و صام الیوم الثانی فابیض ثلثا جسده، و صام الیوم الثالث فابیض جسده کله، فسمیّت ایام البیض
و مصطفی ع چون در مدینه شد همچنین روزه داشت ایام البیض و روز عاشورا تا هفتده ماه بر آمد، آن گه روزه ماه رمضان واجب کردند باین آیت که گفت: کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیامُ الی قوله أَیَّاماً مَعْدُوداتٍ، و هر چند که این مجمل بود آیت دیگر مفسّر کرد گفت: شَهْرُ رَمَضانَ الَّذِی أُنْزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ الی قوله فَمَنْ شَهِدَ مِنْکُمُ الشَّهْرَ فَلْیَصُمْهُ آنکه بفرمود. تا جمله این ماه روزه دارند آنجا که گفت وَ لِتُکْمِلُوا الْعِدَّةَ و مصطفی ع بیان کرد و در شرح بیفزود گفت: صوموا الرؤیته و أفطروا الرؤیته فان غم علیکم الهلال فعدوا ثلثین.