اکسیژن محلول

آبزیان به جاندارانی، چه مهره‌دار و چه بی‌مهره گفته می‌شود که تمام یا بخشی از عمرشان را در آب زندگی می‌کنند. جانوران آبزی ممکن است هوا را تنفس کنند یا اکسیژن محلول در آب را از طریق اندام‌های تخصصی به نام آبشش یا به‌طور مستقیم از طریق پوست استخراج کنند.

در اغلب موارد، اکسیژن از رسیدن به سطوح عمیق‌تر توسط یک مانع فیزیکی (گل و لای) یا طبقه‌ای از آب با تراکم چگالی، مثل آب‌های زیادنمک‌دار[تعریف ۲]، جلوگیری می‌شود. شرایط بی‌اکسیژنی در صورتی رخ خواهد داد که نرخ اکسیداسیون مواد آلی توسط باکتری‌ها بیشتر از تأمین اکسیژن محلول در آب است.

اکسیژن محلول در آب از درون دیواره‌های نازک آبشش‌ها می‌گذرد و وارد خون می‌شود. سپس، آب از راه شکاف‌های آبشش خارج می‌شود.

بعضی از این فیتوپلانکتون‌ها از خود سم ترشح می‌کنند یا باعث فزونی اکسیژن با تک اتم می‌شود که باعث تخریب آبشش ماهی‌ها می‌شود یا با مرگ این فیتوپلانکتون‌ها، باکتری‌های تجزیه کننده بقایای مرده این فیتوپلانکتون‌ها اکسیژن محلول آب را مصرف می‌کنند و در نتیجه ماهی‌ها و دیگر آبزیان منطقه دچار حالت خفگی و کمبود شدید اکسیژن شده و در نهایت منجر به مرگ آنها می‌شود. یکی از گونه‌های مذکور، یک داینوفلاژله بنام آمفیدینیوم است که در سواحل ایرانی دریای عمان نیز گزارش شده‌است. پدیده کشند سرخ در دریای خزر، خلیج فارس و دریای عمان خسارات زیادی به ماهیگیران زده‌است.

آب‌های بی‌اکسیژن به مناطقی از آب دریا یا آب شیرین گفته می‌شود که اکسیژن محلول[تعریف ۱] در آن‌ها یافت نمی‌شود. این وضعیت بیشتر در پهنه‌هایی که تبادل آب آن‌ها محدود است دیده‌می‌شود.

در نیروگاه‌های تولید برق، صنایع و کارخانجات از آب برای کاهش دمای تجهیزات و ماشین‌آلات استفاده می‌شود. این امر منجر به تغییر دمای آب می‌شود که با ورود مجدد به محیط، دمایی بالاتر از دمای اکوسیستم دارد. با افزایش دمای آب، میزان اکسیژن محلول در آن کاهش می‌یابد و از این طریق بر کل اکوسیستم که این آب در آن وارد شده‌است تأثیر می‌گذارد. تخلیه روان آبها و فاضلاب‌های شهری که در منابع سطحی آب تخلیه می‌شوند نیز می‌تواند منجر به افزایش دمای آب شود.