الی الحال

فانزل اللَّه تعالی: أَ یَحْسَبُ الْإِنْسانُ یعنی الکافر أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظامَهُ بعد تفرّقها و بلاها فنحییه و نبعثه بعد الموت. ذکر العظام و اراد نفسه کلّها، لانّ العظام قالب النّفس لا یستوی الخلق الّا باستوائها. و قیل: هو خارج علی قول المنکر او یجمع اللَّه العظام کقوله: «قالَ مَنْ یُحْیِ الْعِظامَ وَ هِیَ رَمِیمٌ: بَلی‌ قادِرِینَ ای نقدر استقبال صرف الی الحال و المعنی: بلی نقدر علی جمع عظامه و علی ما هو اعظم من ذلک و هو أَنْ نُسَوِّیَ بَنانَهُ فنجعل اصابع یدیه و رجلیه شیئا واحدا کخفّ البعیر او کحافر الحمار فلا یمکنه ان یعمل بها شیئا و لکنّا فرقنا اصابعه حتّی یأخذ بها ما شاء و یقبض اذا شاء و یبسط اذا شاء فحسّنّا خلقه. هذا قول عامة المفسّرین و قال الزجاج و ابن قتیبة: معناه ظنّ الکافر انّا لا نقدر علی جمع عظامه بلی نقدر ان نعبد السّلامیات علی صغرها فنؤلّف بینها حتّی نسوّی البنان فمن قدر علی جمع صغار العظام فهو علی جمع کبارها اقدر.

من خویش نمی دانم، بر گردن آنکو گفت گویا که همان باشد: خلخالی الحالی

«إِنَّ هذَا الْقُرْآنَ یَهْدِی لِلَّتِی هِیَ أَقْوَمُ» یعنی یرشد الی الطّریقة التی هی اثبت و ادوم و هی الاسلام و الدّین القیم و قیل یرشد الی الحال التی هی اقوم الحالات و اسدّها و اعدلها و هی توحید اللَّه جلّ و عزّ و شهادة ان لا اله الّا اللَّه و الایمان برسله و العمل بطاعته و هذه صفة الحال التی هی اقوم، و گفته‌اند اقوم بمعنی مستقیم است همچون اکبر بمعنی کبیر، «وَ یُبَشِّرُ الْمُؤْمِنِینَ الَّذِینَ یَعْمَلُونَ الصَّالِحاتِ» قرأ حمزة و الکسائی: یبشر بفتح الیاء و تخفیف الشّین و ضمّها و قرأ الباقون یبشر بضم الیاء و فتح الباء و تشدید الشّین و کسرها و قد سبق الکلام فیه، «أَنَّ لَهُمْ» ای بانّ لهم، «أَجْراً کَبِیراً» و هو الجنّة.