استالاکتیت

در مساجد دوره سلجوقی، ترکیه و عثمانی، و قلعه‌های تابع آن که از سده ۱۳ آغاز می‌گردد این استالاکتیت‌ها در رواق‌ها و طاق‌ها و نه تنها در ساختمان‌های مذهبی که در سراها و زاویه‌ها نیز به کار گرفته می‌شدند. این نوع اثر در مسجد علاءالدین در نجد و مناره‌های مزدوج مدرسه ارزة الروم دیده می‌شود. همچنین در آق مدرسه ۱۴۰۹ م و مسجد سبز ۱۴۲۱ م. در بورسا رواق‌های مقرنس با چند استثناء جزو ویژگی‌های مساجد بزرگ عثمانی به حساب نمی‌آید. بر عکس استالاکتیت‌ها به صورت نواری در زیر بالکن منارها دیده می‌شود.

، از نظر ژیزمان استالاکتیت - قشری تقریباًَ کمیاب است و بیشتر در آلمان غربی، اطریش، چک اسلواکی، بریتانیای کبیر و آمریکا یافت می‌شود.

مقرنس نوعی تزئین است با فرورفتگی‌ها و برجستگی‌هایی از روی نظم و قاعده که در بعضی موارد به شکل استالاکتیت آویزان است و در حقیقت این نوع تزئین معماری نوعی تزئین حجم پردازی شده‌است. در واقع مقرنس نوعی تجسم سه‌بعدی و برجسته نقش‌های هندسی و گره‌چینی‌های معماری و هنر اسلامی است.