ازملک

آمد ازملک عشق لشکر درد مرد باید کنون که گیرد مرد

مرا از عالم علوی به سفلی چو ازملک است اخراجت به طفلی

سرشاهان پناه تاجداران که ازملکش تمتّع جاودان باد

کرده ازملک و مال یک را مه کرده از فقر و فاقه یک را که

دمی با یار به ازملک عالم چه میگوئی چه میجوئی در این دم

جمع مالست غرض این دگرانرا ازملک تویی آن شه که زملکت غرض احسان باشد

اندر حجاب آب و گل بنگر جمال جان و دل ابلیس رویی تا به کی پستی بیاموز ازملک

پیشانی کمانت چو برپیچ وتاب رفت ازملک همچو تیر برون برد پیچ وتاب

گفتا: که برتر ازملکان چون از و گذشت ؟ گفتم: کسی که یابد ازو جاه و پایگاه