ادیبانه

شوقی ضیف (ص ۶۰۶–۶۰۸) آن‌جا که به گزارش و تحلیل رواج غزل‌سرایی در دوران حکومت‌های محلی سده‌های ۴ و ۵ق می‌پردازد، با استشهاد به برخی از اشعار ابن هندو، توانایی او را در سرودن قطعات غزل‌گونه و بهره‌گیری از مفاهیم تازه و معانی ابتکاری می‌ستاید. از نثر ادیبانهٔ ابن هندو، فصلی از رسالهٔ هزلیهٔ او (نک‍: آثار) و بخشی از کلمات قصار وی که برگرفته از حکمت‌ها و پند و اندرزهای پیشینیان است، در منابع موجود، آمده‌است (نک‍: بیهقی، ۸۷–۸۸).