آه و افسوس

آه و افسوس ندیدم به جهان، شادی تو خفت در برکهٔ خون قامت شمشادی تو

جهانی خانه سوز آه و افسوس که جوید شیوهٔ پروانه طاووس

قی قی زد و گفت آه و افسوس کاین جمله فسانه بود و افسون

آه و افسوس از آن دم که یزید از ره کین خواند آن مشعل افروخته در مجلس عام

زاهد از گوشهٔ مسجد، به سوی میکده رفت آه و افسوس که در شرع، چه بی قانون شد

همانا که الکوس سرکوس بود که بروی همی آه و افسوس بود

آوخ از دور سپهر آه و افسوس و دریغ کان مه روشن ماگشت بنهفته بمیغ

مگر توپ و تفنگش کم بد از روس چرا دارد دریغ و آه و افسوس؟