آشفته رای

هردم ز شوق حلقهٔ زنجیر زلف او دیوانه میشود دل آشفته رای ما

چه نادانیم و چه آشفته راییم که از فانی به باقی نگراییم

ز هر دو دژم روی و آشفته رای نه رای دبستان نه روی سرای

غلط گفتم که بس آشفته رایم تو باقی مان، همین باشد بقایم

بهمراهی آن دو آشفته رای ز رضوان نهان جست در روضه جای

جنون کو تا نثار دل کنم آشفته رایی را زعریانی لباس تازه بخشم خود نمایی را

بر نزاری گر کند آشفته رایی عیب نیست بی دلی بر بوی گل همچون عنادل مست شد

خرد در ذات او آشفته رایی طلب در راه او بی دست و پایی

اگر شادم از غم رهایی ندارم سر و برگ آشفته رایی ندارم

اسیر از من چه می پرسی غم دل عنانم در کف آشفته رایی است