آتش‌کش

بس که ظلمت بود و تاریکی ز پیش می‌ندید آتش‌کشی را پیش خویش

من نلافم ور بلافم همچو آب نیست در آتش‌کشی‌ام اضطراب

این چنین آتش‌کشی اندر دلش دیدهٔ کافر نبیند از عمش

ز سینه ‌گر نفسی بی‌تو می‌کشد بیدل به دود از دل آتش‌کشیده می‌ماند

سوخته چون قابل آتش بود سوخته بستان که آتش‌کش بود