آریاییان
جملاتی از کاربرد کلمه آریاییان
در اساطیر ایرانی از پیکار میان آریاییان و دیوان که اشاره به این اقوام است در این ناحیه یاد شده‌است.
او در سین‌کیانگ شبکهٔ گسترده‌ای از نیایش‌گاه‌های مانوی و بودایی را یافت. در هنگام بیرون‌کشیدن این آثار بخشی از آنان از میان رفتند. یافته‌های او کتابخانهٔ کلانی پیرامون مانوی‌گری فراهم آورد. فون لوکوک با توجه به نگاره‌های فراوان یافت‌شده بدین باور رسیده‌بود که این اثر فرهنگ در پیوند با آریاییان و مرتبط با فرانک‌ها می‌باشد. بسیاری از این اثر از مکان اصلی تراشیده و کنده‌شدند، خود فن لوکوک این کار را قرض‌گرفتن ناگزیر می‌دانست، ولی چینی‌ها آن را ددمنشی استعماری خوانده‌اند. برخی از این آثار در موزهٔ برلین در جریان جنگ جهانی دوم زیر بمباران هواپیماهای انگلیسی از میان رفتند.
وِدا (سانسکریت: वेद، به معنی دانش)، به نوشته‌های مذهبی ریشه گرفته از هند باستان گفته می‌شود. کتابهای ودا کهن‌ترین نوشته‌های مربوط به آریاییان و قدیمی‌ترین نوشته به زبان‌های هندواروپایی است که به زبان سانسکریت ودایی نوشته شده است. تاریخ نگارش وداها را در دوره‌ای بین سالهای ۱۷۵۰ و ۶۰۰ قبل از میلاد می‌دانند.
پیرامون سه هزار سال پیش، شاخه‌هایی از آریاییان ایران، از بقیه جدا شده و به سرزمین هند کوچ کردند. پیش از ورود آن‌ها به شبه جزیرهٔ هند، قوم دیگری در آنجا نشیمن داشت که به نام دراویدی معروف است. آریایی‌ها پیرامون ۲۵۰۰ سال پیش یعنی به هنگام زایش بودا در بیشتر سامان‌های شمالی هند جایگزین شده و بر آن نواحی چیره گشته‌بودند.
روزنبرگ به عنوان نظریه‌پرداز نژادی اصلی حزب ناسیونال سوسیالیست، بر تأسیس یک نردبان نژادی انسانی برای توجیه سیاستهای نژادی هیتلر را بر عهده داشت. روزنبرگ بر مبنای آثار آرتور دو گوبینو، هیوستن استیوارت چمبرلین و مدیسن گرانت و هیتلر کار کرد. او سیاهان و یهودیها را در انتهای پایینی نردبان و نژاد سفید یا آریایی را در بالاترین نقطه آن قرار داد. او نظریه نوردیک را ارئه کرد که آلمانی‌ها را نژاد برتر و بالاتر از همه دیگران، از جمله سایر آریاییان (هند و اروپاییان) می‌دانست.
نام آلانیا به قوم ایرانی اَلان‌ها اشاره دارد. اَلان تلفظی دیگر از واژه ایران است که معنای اصلی آن سرزمین آریاییان است.
ریشه‌ای هندوگرایی به دوران نوسنگی و دوره هاراپی (۵۵۰۰ تا ۲۶۰۰ پیش از میلاد) بازمی‌گردد. مردمان باستان در سراسر جهان باورهای شَمَنی داشتند و هندواروپاییان نیز از این قاعده جدا نبودند. شمن‌باوری شاخه آریایی در هند خود را به صورت باورهای تانترا نشان داد و تانتراها از سرچشمه‌های آیین هندوئیسم به‌شمار می‌آیند. این باورهای نخستین بعدها در میان آریاییان اشکال نوین‌تری به خود گرفته و سنتی را پدیدآوردند که سنت وِدایی نامیده می‌شود و این سنت در نوشته‌هایی به نام وداها تبلور یافته‌است.