آرایه‌گر

ناصرالدین، حسن بن شاور کِنانی شهرت‌یافته به ابنُ نَقیبِ نَفیسی (۱۲۰۱م - ۱۲۸۸م) شاعر و نویسنده مصری در سدهٔ هفتم هجری بود. میان او سراج‌الدین وراق مراسلات ادبی بود. او را شاعری بسیار آرایه‌گرا به‌ویژه در جناس و تضمین برشمرده‌اند، و شعرش را واضح و نزدیک به فهم عامهٔ مردم نامیده‌اند. در غزل، نسیب، شکوائیه و هجو سرود و به هزل و مجون نیز گرایید. کتاب «منازل الأحباب و منازة الألباب» از اوست.

بدرالدین، یوسف بن لؤلؤ ذهبی شهرت‌یافته به ابن لؤلؤ ذهبی (۱۲۱۰ - ۱۲۸۰م) ادیب، شاعر شامی در سدهٔ هفتم هجری بود. او را ادیبی ظریف‌گو و شاعری آرایه‌گرا توصیف کرده‌اند که در جِناس مهارت داشت و بیشتر شعرش در نسیب و وصف است.

آرایه‌گری یا طراحی صحنه در زبانزد و اصطلاح نمایشنامه و سینما، فن آراستن و تزیین صحنه نمایش یا صحنهٔ بازی در سینما است. اگرچه در میان عامه به نادرست گاهی این واژه به جای دکور و به منظور بیان چگونگی چیدمان و آرایش وسایل در خانه به کار می‌رود. دکوراسیون به اجزا و کالایی گفته می‌شود که باعث زیبایی محل مورد نظر می‌شود. در ایران طراح صحنه عمدتاً به شخصی گفته می‌شود که وظیفه انتخاب لوکیشن و انتخاب وسایل مورد نیاز فیلم آکسسوار و چیدمان آن‌ها در صحنه را بر عهده دارد.