آدمخواری

ناوگان در سپتامبر ۱۴۹۳ به مقصد جزیره هیسپانیولا حرکت کرد و در نوامبر به کارائیب رسید. یکی از نخستین توقف‌های آنها جزیره گوادالوپ بود و یکی از گروه‌های وارد جزیره شده بود، مفقود گردید. کلمب که نگران ایمنی آنها بود (چون ساکنین جزیره مشکوک به آدمخواری بودند)، اوجدا را با گروهی از افراد مسلح به جزیره فرستاد تا گروه مفقود شده را جستجو نماید. گروه مفقود شده در نهایت خودشان بازگشتند، اما جستجوی اوجدا شواهدی بیشتری مبنی بر موجودیت رسم آدمخواری در میان کاریب‌های ساکن در جزیره ارایه نمود.

امروزه، به سبب نزدیکی قوم‌ها و قبیله‌ها به یکدیگر و افزایش دانش و بینش آن‌ها و پیشرفت تمدن و فرهنگ، آدمخواری تقریباً از بین رفته‌است.

پس از بازگشت به خانه، پیتر هویت جدیدی برمی‌گزیند چون از اینکه بر لاشه کشتی گرامبوس مجبور به آدمخواری شده بسیار شرمنده بود. گای و پیتر تصمیم می‌گیرند که مسیر دشوار جنوب را ادامه دهند اما ملوانی به اسم هرنه خیلی روی روحیه خدمه تأثیر منفی می‌گذارد چون معتقد بود که آن‌ها باید دست از این جستجو بردارند و قبل از آغاز زمستان به خانه برگردند.

این بار بابل برخلاف دورهٔ سناخریب تخریب و ویران نشد، اما بنا به گفتهٔ کتیبه‌های پادشاه، قتل‌عامی از شورشیان و قیام‌کنندگان به‌وقوع پیوست، حتی منابع اطلاعاتی ما از وقوع برخی موارد آدمخواری در آن شهر حکایت دارند. آشوربانیپال به بابل اجازه داد که وضعیت نیمه‌خودمختار و نیمه‌خودگردان خود را حفظ کند، اما شرایط از قبل رسمی‌تر شد. به گفتهٔ کتیبه‌ها، پادشاه بعدی بابل کندلانو نام دارد و احتمالاً از سوی آشوربانیپال به حکومت آنجا منصوب شده‌بوده‌است. کندلانو هیچ کتیبهٔ رسمی‌ای از خود به‌جا نگذاشته‌‌است، شاید از این جهت که وی فقط مسئول اجرای مراسم و آئین‌های مذهبی بوده‌است.

جفری دامر آدم‌کش زنجیره‌ای و مجرم جنسی اهل آمریکا که میان ژوئن ۱۹۷۸ تا ۱۹ ژوئیه ۱۹۹۱، هفده پسر و مرد را به نحو فجیعی سلاخی کرد (وی ابتدا با قرص خواب قربانیان را بی‌هوش می‌کرد و آنها را خفه می‌کرد، سپس برای حمل و از بین بردن اجساد مجبور به تکه تکه کردن آنها می‌شد)، علاقه زیادی به جنازه‌خواری و آدمخواری داشت.