آبله گاوی

ادوارد جنر در کودکی شنیده بود که شیردوشان پس از ابتلا به آبلهٔ گاوی هرگز به بیماری آبله مبتلا نمی‌شوند. پس از اینکه جنر پزشک شد و با بیماران آبله مواجه شد به بی‌فایده بودن تلاش‌هایش برای درمان این بیماری پی برد. او تحقیق کرد و دریافت شیردوشان تقریباً هرگز، حتی وقتی از مبتلایان به آبله پرستاری می‌کنند، دچار آبله نمی‌شوند. به فکرش رسید که آبله گاوی را به افراد تلقیح کند، و آنها را از ابتلا به بیماری مرگبارتر آبله مصون سازد.

انتقال این بیماری برای اولین بار در افرادی که برای دوشیدن شیر به پستان گاوهای آلوده دست می‌زدند مشاهده شد. این افراد دچار زخم‌ها و ضایعات پوستی شدیدی می‌شدند. آبله گاوی بیشتر در حیواناتی به جز گاوها مانند جوندگان نیز یافت می‌شود. آبلهٔ گاوی، علائمی مشابه بیماری بسیار مسری و اغلب کشندهٔ آبله دارد اما عوارض و مرگ و میر بسیار کمتری از آبله دارد.

چهار ارتوپاکس ویروس در انسان ایجاد عفونت می‌کنند: واریولا، واکسینیا، آبله گاوی و آبله میمون. ویروس واریولا فقط انسان‌ها را در طبیعت آلوده می‌کند، اگرچه نخستی‌ها و سایر حیوانات در یک محیط آزمایشی آلوده شده‌اند. ویروس‌های واکسینیا، آبله گاوی و آبله میمون می‌توانند هم انسان و هم سایر حیوانات را در طبیعت آلوده کنند.