آب خرابات

نذر و فتوح صومعه در وجه می نهیم دلق ریا به آب خرابات برکشیم

از رخت وجودم بزدا رنگ تعلق هان کسوتم از آب خرابات برآرید

مر از آب خرابات داد آب حیات رساند از تک چاه عدم بجاه و ب آب

لب چه غم ارتر نکرد ز آب خرابات زاهد خشکی که خورده نان لئامت

دلق آلوده صفی ز آب خرابات بشوی چیست پرهیز که زاهد بملامت برخاست

تا گرد ریا گم شود از دامن سعدی رختش همه در آب خرابات برآرید

به آب خرابات غسلم دهید پس آنگاه بر دوش مستم نهید

خواجو برو بآب خرابات غسل کن گر رخت ننگ و نام بر آتش نهاده ئی

اینخرقه که آلوده سالوس و دغل بود تطهیر جز از آب خرابات نکردیم

به آب خرابات غسلم دهید پس آنگاه بر دوش مستان نهید